A Paris, l'art se rencontre dans la rue

L'espace public comme scène permanente de l'expression artistique : voilà qui surprend la visiteuse.

Dans les dernières heures de l’année 2016, j’étais sur le pont Saint-Louis, en face de moi Notre-Dame me saluait dans le froid glacial. Un jeune jouait de ses fines mains une musique chaleureuse. La Seine, la rue et le pianiste, à mes côtés un jeune couple d’Extrême-Orient s’embrassait. L’objectif de l’art se doit d’être ça : faire danser les sentiments… Des gens de part et d’autre de la rue fixaient des yeux cet instant de vie.

J’ai vu une scène similaire sur les Champs-Elysées. Un groupe de danse entouré d’une foule qui les regarde attentivement, et l’avenue habillée de ses lumières festives dans le reflet desquels les danseurs s’illustrent. Quelques semaines auparavant, l’un d’eux se trouvait je crois devant l’Hôtel de ville. A l’époque, contrairement à ses camarades, il ne faisait que de brèves apparitions. Dans cette nouvelle chorégraphie, il participe plus longuement et ses mouvements sont beaucoup plus précis. La réaction des gens est comme toujours pleine de joie et de gratitude.

Ici, l’art fait partie intégrante de la vie quotidienne et s’étale sur la place publique. Qu’ils soient danseurs ou musiciens, designers ou peintres, les artistes présentent les esquisses de leurs œuvres dans la rue, au milieu des gens. Il est très habituel d’entendre un musicien dans le métro tout en se rendant au spectacle, de boire un café au milieu d’un décor inventif tout en feuilletant un livre. Ici, on parle de l’amitié entre l’art et son public, et selon cette règle sociale implicite, le public découvre l’œuvre au fur à mesure de sa création et apprécie aisément son niveau.

" Le résultat de cette rencontre est pour l’artiste une expérience pratique car il a montré à plusieurs reprises son œuvre au public, et apprenant ainsi sur ses goûts et des pensées, il a pu la faire évoluer en fonction des réactions. Avant d’évoluer de façon académique, l’art trouve sa forme au sein même de la société. Autrement dit, ici, le public ne joue pas seulement un rôle de spectateur, il participe à la formation de l’œuvre. Et l’artiste lui transmet de façon flexible sa connaissance de l’art. C’est ainsi que le grand public a acquis une sensibilité visuelle, auditive, sensuelle de haut niveau."

" خیابان گذرگاه هنر "

در آخرین ساعات سال ۲۰۱۶ برروی پلی یستاده ام ، روبرویم نوتقدام سرک می کشد و هوا بسیار سرد است، مرد جوانی با دستان ظریف ش موسیقی گرمی را می نوازد .

رود سن، خیابان و نوازنده پیانو، در کنارم زوج جوانی از سرزمین های دور شرقی یکدیگر را می بوسند، کار هنر می بایست همین باشد؛ به رقص در آوردن احساس ... مردمانی در دو سوی خیابان به این لحظه از زندگی خیره مانده اند.

مثل این صحنه را در شانزلیزه هم دیده ام، گروه رقص و انبوه جمعیتی که در اطراف آنها به تماشا نشسته اند، تمام خیابان به مناسبت رسیدن سال نو با نورهای ظریفی چراغانی شده است و در تلالو و انعکاس این نورها رقاصان هنرنمایی می کنند .

به گمانم یکی از آنها را چند هفته ی پیش در روبری هتل دیویل دیده ام، در آن اجرا بر خلاف سایر دوستانش حرکات کوتاه وچند ثانیه ای را اجرا می کرد و حالا او در این برنامه دقایق بیشتری مشارکت دارد و حرکاتش به مراتب کامل تراز پیش شده وعکس العمل مردم مثل همیشه با شادی و قدردانی همراه است. همانند این صحنه ها را به وفور در پاریس می توان یافت ، در پارک ها و ایستگاه های مترو، پل ها و کافه ها و میدان ها .

در اینجا هنر بخشی جدایی ناپذیر از زندگی روزمره است ، ازهنرمندان رقص و موسیقی تا هنرمندان عرصه ی دیزاین و نقاشی پیش طرح های اولیه ی خود را درخیابان و در میان مردم رقم می زنند، مردم برایشان کاملا معمول است که روزی تک نوازی دوره گردی را در مترو گوش دهند و اتفاقا درهمان روز کار نهایی شده ی هنری دیگری را به تماشا بنشینند، درکافه تراس ها در کنار دکوراسیون های خلاقانه کافه ای بنوشند و کتاب بخوانند، در اینجا سخن از دوستی میان هنرمند و مخاطب مطرح می شود که براساس همین قانون پنهان اجتماعی مخاطب با روند کاربه مرور زمان آشنا می شوند و به راحتی سطح یک اثر هنری را تشخیص می دهند.

دستاورد این اتفاق برای خود هنرمند نیز تجربه ی عملی او خواهد بود، چرا که او بارها اثر خود را در معرض نمایش قرار داده است، هنرمند براساس عکس العمل مخاطب خود و با آگاهی از سلیقه و تفکر او مسیر تکامل اثرش را دنبال کرده است و هنر آنها قبل از آنکه به وسیله شیوه های آکادامیک رشد کند فرم خود را در اجتماع بدست آورده است، به عبارتی دیگر مخاطب تنها نقش تماشاگر را ندارد و در شکل دهی و فرم دهی این آثار سهیم می شوند، هنرمند توانسته است آیتم های ارزشی خود را در شناخت هنر به گونه ای انعطاف پذیر به مخاطب خود انتقال دهد و امروز مخاطب عمومی او از سواد بصری، شنیداری، حسی و هنری بالایی برخوردار است .

https://www.liberation.fr/france/2017/03/07/a-paris-l-art-se-rencontre-dans-la-rue_1553840/